29 lipca 2020 r. skończyłby 85 lat.

Treningi z tenisa stołowego rozpoczął w OMTUR  Warszawa przy ul. Górskiego w 1950 r., które kontynuował w warszawskiej Sparcie.  W 1952 r, był już mistrzem Warszawy juniorów. Dla Sparty, a następnie Spójni Warszawa zdobył 18 medali w drużynowych mistrzostwach Polski w tym 17 złotych, pierwszy w wieku 19 lat (1954). Złotą passę   medalowa przerwała służba  wojskowa, którą odbył  w Toruniu ( reprezentował wówczas tamtejszy Gryf).  W indywidualnych mistrzostwach  Polski zdobył 31 złotych medali w tym po 13 w grze podwójnej i mieszanej i 5 w grze mieszanej. Pierwszy złoty medal w grze pojedynczej  wywalczył w 1957 r. w sali gimnastycznej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie.  Z powodu choroby nie wystąpił w IMP w 1965 r. (Gdynia). W sumie na swoim koncie zapisał 39 medali.

W  reprezentacji Polski zadebiutował w meczu z Japonia w 1955 r. (Warszawa). Uczestniczył też w II Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów ( Warszawa, 1955r.).  Oficjalnie w narodowej reprezentacji rozegrał  85 spotkań (mistrzostwa świata i Europy). W mistrzostwach świata wystąpił siedmiokrotnie (po raz pierwszy zagrał w Sztokholmie w 1957 r.), a w mistrzostwach Europy sześciokrotnie (debiut w 1958 r. w Budapeszcie). Najwyższe 7 miejsce zdobył w  mistrzostwach Europy w Zagrzebiu (1960). Jego dziełem były także trzy medale brązowe wywalczone w Międzynarodowych Mistrzostwach Polski.

Był ostatnim, który żył warszawskim pingpongowym tenisa stołowego.

W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku  pełnił zaszczytne funkcje trenerskie (trener kadry Polski mężczyzn, kobiet i juniorów). W latach 1981-1989  został wybrany na członka zarządu Polskiego Związku Tenisa Stołowego. Pracował aktywnie w komisji szkolenia PZTS. Pełnił też funkcje sekretarza generalnego PZTS. Z ramienia Resortowego Centrum Sportu opiniował wieloletnie plany szkoleniowe (igrzyska olimpijskie, mistrzostwa świata, mistrzostwa Europy), a przede wszystkim kursy instruktorskie (po pozytywnej opinii były zatwierdzane przez Ministerstwo Sportu i Turystyki. Autor poradnika metodyczno-szkoleniowego dla instruktorów rekreacji ruchowej dotyczącego tenisa stołowego (1999). Tworzył też plany perspektywicznego rozwoju tej pięknej dyscypliny sportu.

Chętnie uczestniczył w konsultacjach i akcjach szkoleniowych. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku ( miasto-wieś), w latach siedemdziesiątych (z wizytą w  małych wiejskich klubach, przykładowo w Pniowie – powiat gliwicki), w latach dziewięćdziesiątych (w okręgach m.in. Opole, Częstochowa). Zapraszany do nadzoru i prowadzenia kursów instruktorskich w całej Polsce. Był promotorem wielu prac na trenera II i I klasy. W 2017 roku za wkład w rozwój tenisa stołowego w Polsce został przyjęty do galerii Sława Polskiego  Tenisa Stołowego im. Alojzego Ehrlicha). Dyplom otrzymał w Centrum Olimpijskim.

Za działalność sportowa został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i medalami resortowymi, odznakami PZTS i medalami jubileuszowymi tenisa stołowego. Podczas walnego zebrania PZTS w tym roku miał otrzymać godność Członka Honorowego PZTS.

Po raz pierwszy oficjalnie spotkałem Pana Janusza w 1970 r. podczas meczu  I ligi w Warszawie pomiędzy Spójnią Warszawa a  AZS Gliwice. Wtedy wysłuchałem jego cennych rad taktycznych, które pamiętam do dnia dzisiejszego. Wybitna jednostka, lubiana i akceptowana  w środowisku pingpongowym Polski i Europy. Dochował się syna Marcina- wielokrotnego mistrza Polski, akademickiego mistrza świata i wnuczki Klaudii- akademickiej mistrzyni Europy.

Komisja historyczna PZTS, Wiesław Pięta