29 lipca 2020 r. skończyłby 85 lat.
Treningi z tenisa stołowego rozpoczął w OMTUR Warszawa przy ul. Górskiego w 1950 r., które kontynuował w warszawskiej Sparcie. W 1952 r, był już mistrzem Warszawy juniorów. Dla Sparty, a następnie Spójni Warszawa zdobył 18 medali w drużynowych mistrzostwach Polski w tym 17 złotych, pierwszy w wieku 19 lat (1954). Złotą passę medalowa przerwała służba wojskowa, którą odbył w Toruniu ( reprezentował wówczas tamtejszy Gryf). W indywidualnych mistrzostwach Polski zdobył 31 złotych medali w tym po 13 w grze podwójnej i mieszanej i 5 w grze mieszanej. Pierwszy złoty medal w grze pojedynczej wywalczył w 1957 r. w sali gimnastycznej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Z powodu choroby nie wystąpił w IMP w 1965 r. (Gdynia). W sumie na swoim koncie zapisał 39 medali.
W reprezentacji Polski zadebiutował w meczu z Japonia w 1955 r. (Warszawa). Uczestniczył też w II Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów ( Warszawa, 1955r.). Oficjalnie w narodowej reprezentacji rozegrał 85 spotkań (mistrzostwa świata i Europy). W mistrzostwach świata wystąpił siedmiokrotnie (po raz pierwszy zagrał w Sztokholmie w 1957 r.), a w mistrzostwach Europy sześciokrotnie (debiut w 1958 r. w Budapeszcie). Najwyższe 7 miejsce zdobył w mistrzostwach Europy w Zagrzebiu (1960). Jego dziełem były także trzy medale brązowe wywalczone w Międzynarodowych Mistrzostwach Polski.
Był ostatnim, który żył warszawskim pingpongowym tenisa stołowego.
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku pełnił zaszczytne funkcje trenerskie (trener kadry Polski mężczyzn, kobiet i juniorów). W latach 1981-1989 został wybrany na członka zarządu Polskiego Związku Tenisa Stołowego. Pracował aktywnie w komisji szkolenia PZTS. Pełnił też funkcje sekretarza generalnego PZTS. Z ramienia Resortowego Centrum Sportu opiniował wieloletnie plany szkoleniowe (igrzyska olimpijskie, mistrzostwa świata, mistrzostwa Europy), a przede wszystkim kursy instruktorskie (po pozytywnej opinii były zatwierdzane przez Ministerstwo Sportu i Turystyki. Autor poradnika metodyczno-szkoleniowego dla instruktorów rekreacji ruchowej dotyczącego tenisa stołowego (1999). Tworzył też plany perspektywicznego rozwoju tej pięknej dyscypliny sportu.
Chętnie uczestniczył w konsultacjach i akcjach szkoleniowych. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku ( miasto-wieś), w latach siedemdziesiątych (z wizytą w małych wiejskich klubach, przykładowo w Pniowie – powiat gliwicki), w latach dziewięćdziesiątych (w okręgach m.in. Opole, Częstochowa). Zapraszany do nadzoru i prowadzenia kursów instruktorskich w całej Polsce. Był promotorem wielu prac na trenera II i I klasy. W 2017 roku za wkład w rozwój tenisa stołowego w Polsce został przyjęty do galerii Sława Polskiego Tenisa Stołowego im. Alojzego Ehrlicha). Dyplom otrzymał w Centrum Olimpijskim.
Za działalność sportowa został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i medalami resortowymi, odznakami PZTS i medalami jubileuszowymi tenisa stołowego. Podczas walnego zebrania PZTS w tym roku miał otrzymać godność Członka Honorowego PZTS.
Po raz pierwszy oficjalnie spotkałem Pana Janusza w 1970 r. podczas meczu I ligi w Warszawie pomiędzy Spójnią Warszawa a AZS Gliwice. Wtedy wysłuchałem jego cennych rad taktycznych, które pamiętam do dnia dzisiejszego. Wybitna jednostka, lubiana i akceptowana w środowisku pingpongowym Polski i Europy. Dochował się syna Marcina- wielokrotnego mistrza Polski, akademickiego mistrza świata i wnuczki Klaudii- akademickiej mistrzyni Europy.
Komisja historyczna PZTS, Wiesław Pięta