Janusz Kusiński był jednym z najwybitniejszych tenisistów stołowych w historii polskiego tenisa stołowego. Gdyby żył, dziś obchodziłby swoje 85. urodziny.

Treningi z tenisa stołowego rozpoczął w OMTUR Warszawa przy ul. Górskiego w 1950 roku, które kontynuował w warszawskiej Sparcie. W 1952 roku był już Mistrzem Warszawy juniorów. Dla Sparty, a następnie Spójni Warszawa, zdobył 18 medali w Drużynowych Mistrzostwach Polski (w tym 17 złotych, pierwszy w wieku 19 lat). Złotą passę medalowa przerwała służba wojskowa, którą odbył w Toruniu (reprezentował wówczas tamtejszy Gryf). W Indywidualnych Mistrzostwach Polski zdobył 31 złotych medali. Pierwszy złoty medal w grze pojedynczej wywalczył w 1957 roku w sali gimnastycznej Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Z powodu choroby nie wystąpił w IMP w 1965 roku (Gdynia). W sumie na swoim koncie zapisał 39 medali.

W reprezentacji Polski zadebiutował w meczu z Japonia w 1955 roku (Warszawa). Uczestniczył też w II Międzynarodowym Festiwalu Młodzieży i Studentów (Warszawa, 1955 roku). Oficjalnie w narodowej reprezentacji rozegrał 85 spotkań (Mistrzostwa Świata i Europy). W Mistrzostwach Świata wystąpił siedmiokrotnie (po raz pierwszy zagrał w Sztokholmie w 1957 roku), a w mistrzostwach Europy sześciokrotnie (debiut w 1958 roku w Budapeszcie). Najwyższe siódme miejsce zdobył w Mistrzostwach Europy w Zagrzebiu (1960). Jego dziełem były także trzy medale brązowe wywalczone w Międzynarodowych Mistrzostwach Polski.

Był ostatnim, który żył, warszawskim pingpongowym muszkieterem (Z. Caliński, R. Kowalski, J. Kusiński). Posiadał uprawnienia instruktora i trenera II i I klasy tenisa stołowego.

W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku pełnił zaszczytne funkcje trenerskie (trener Kadry Polski mężczyzn, kobiet i juniorów). W latach 1981-1989 został wybrany na członka zarządu Polskiego Związku Tenisa Stołowego. Pracował aktywnie w komisji szkolenia PZTS. Pełnił też funkcje sekretarza generalnego PZTS. Z ramienia Resortowego Centrum Sportu opiniował wieloletnie plany szkoleniowe (Igrzyska Olimpijskie, Mistrzostwa Świata, Mistrzostwa Europy), a przede wszystkim kursy instruktorskie (po pozytywnej opinii były zatwierdzane przez Ministerstwo Sportu i Turystyki). Autor poradnika metodyczno-szkoleniowego dla instruktorów rekreacji ruchowej dotyczącego tenisa stołowego (1999). Tworzył też plany perspektywicznego rozwoju tej pięknej dyscypliny sportu.

Chętnie uczestniczył w konsultacjach i akcjach szkoleniowych. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku (miasto-wieś), w latach siedemdziesiątych (z wizytą w małych wiejskich klubach, przykładowo w Pniowie – powiat gliwicki), w latach dziewięćdziesiątych (w okręgach m.in. Opole, Częstochowa). Zapraszany do nadzoru i prowadzenia kursów instruktorskich w całej Polsce. Był promotorem wielu prac na trenera II i I klasy. W 2017 roku za wkład w rozwój tenisa stołowego w Polsce został przyjęty do galerii Sława Polskiego Tenisa Stołowego im. Alojzego Ehrlicha). Dyplom otrzymał w Centrum Olimpijskim.

Za działalność sportową został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i medalami resortowymi, odznakami PZTS i medalami jubileuszowymi tenisa stołowego. Podczas walnego zebrania PZTS w tym roku miał otrzymać godność Członka Honorowego PZTS.

Po raz pierwszy oficjalnie spotkałem Pana Janusza w 1970 roku podczas meczu 1. ligi w Warszawie pomiędzy Spójnią Warszawa a AZS-em Gliwice. Wtedy wysłuchałem jego cennych rad taktycznych, które pamiętam do dnia dzisiejszego. Wybitna jednostka, lubiana i akceptowana w środowisku pingpongowym Polski i Europy. Dochował się syna Marcina – wielokrotnego mistrza Polski, Akademickiego Mistrza Świata i wnuczki Klaudii – Akademickiej Mistrzyni Europy.

Komisja historyczna PZTS, Wiesław Pięta